{ "total": 13245, "records": [ { "recid": 1, "indeks": 3358,"autor": "","tytul": "Przez krzyż do nieba","rokwydania": "1932","wydawnictwo": "WAM","katalog
I Droochsloot Joost Przy sadzawce Betesda 19 Niedziela zwykła rok A, 19 Niedziela zwykła rok B, 19 Niedziela zwykła rok C Powrót do Niedziele zwykłe, Niedziele zwykłe 19 – 23, Powrót do Linki 19 NZ rok A: Ewangelia: : Mt 14, 22 – 33; Słowo Boże Alessandro Allori Św. Piotr chodzi po wodzie Jezus chodzi po jeziorze 22 Zaraz też przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!»28 Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»29 A On rzekł: «Przyjdź!» Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»31 Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, małej wiary?»32 Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym». Refleksja Jan Twardowski Wiersz z banałem w środku Nie bój się chodzenia po morzunieudanego życiawszystkiego najlepszegodokładnej sumy niedokładnych danychmiłości nie dla ciebieczekania na nikogo przytul w ten czas nieludzkiswe ucho do poduszki bo to co nas spotykaprzychodzi spoza nas «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 410 Lluis Borrassà Św. Piotr chodzi po morzu Roman Brandstaetter Z Pieśni o moim Chrystusie Chrystus przechadza się po jeziorze Jest noc. Modlę się do Ciebie. Lecz Ty nie przychodzisz. Cóż mi z tego,Że wiaraJest przedłużeniemLudzkiego życiaW wieczność,Skoro jestem człowiekiemMałej wiary? Boję się głębi,Po której nie umiem stąpać. Modlę się do Ciebie. Lecz Ty wciąż nie przychodzisz. Moją modlitwą szarpieGwałtowny modlitwa poczynaBurzyć się i pienić. Przyjdź do mnie, Boże,Galilejski Przechodniu,W porę wschodzącej trwogi,W porę głębokości,W porę szalejącego jeziora. Nie omijaj po mojej Spienionej modlitwie,I nie pozwól,By mnie wyrzuciłaJak topielcaNa swój zamulonyBrzeg. «Z głębokości…Antologia polskiej modlitwy poetyckiej», T. 2, Warszawa 1974, str. 193 Jan Zieliński Wszystkie rzeki płyną do morza…(Koh 1,7) Rzeką rozlanągłównym nurtempłynę powoli u ujścia rzekizatrzymuję się w życiujak w zamkniętym porcie niedługowpłynę do morzagdzie po wodzie chodzi Jezus stopy ma boseprzebitekrwawiące «Wiersze podarowane», Warszawa 1994, str. 7 Jan Twardowski Ku pamięci Modlę się o to co wciąż niemożliweJakbym szukał jednej śliwki w zbożuNawymyślał mi proboszcz— kto dziś wiersze piszeLecz pocieszył sam Jezus chodzący po morzu «Posłaniec nadziei», Warszawa – Rzeszów 2005, Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 19 NZ rok B: Ewangelia: J 6, 41 – 51; Słowo Boże Mowa eucharystyczna 41 Ale Żydzi szemrali przeciwko Niemu, dlatego że powiedział: «Jam jest chleb, który z nieba zstąpił».42 I mówili: «Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: “Z nieba zstąpiłem”».43 Jezus rzekł im w odpowiedzi: «Nie szemrajcie między sobą!44 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca47 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy, ma życie Jam jest chleb Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli50 To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Refleksja Nicolas Poussin Ustanowienie Eucharystii Jan Twardowski Jesteś Jestem bo Jesteśna tym stoi wiaranadzieja miłość spisane pacierzewielki Tomasz z Akwinu i Teresa Maławszyscy co na świętych rosną po kryjomulampka skrupulatka skoro Boga strzeżełza po pierwszej miłości jak perła bez wieprzażycia ludzi i zwierząt za krótka chorobaśmierć co przeprowadza przez grób jak przez kamieńbo gdy sensu już nie ma to sens się zaczynajestem bo Jesteś. Wierzy się najprościejwiary przemądrzałej szuka się u diabła «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 380 Maria Imelda Kosmala Wywoływanie Każda codziennośćpełna jest Twoich szeptówmiędzy wierszamidelikatne pianissimo Twoich nagleńaleczasem w trzasku spalających się chwiljak w ognistym krzewieTwoje milczenie płonie wołaniemJAM JEST!i czeka mego amengdy wypełniam zadaną wiaręjak roztargnione dzieckoczytając elementarz do góry nogami 1976 «Ku twarzy wędruję», Warszawa 1997, str. 165 Maria Imelda Kosmala Ku Ziemi Obiecanej Nogi gniotą gorący piachciężarem znużenia Upór rąk Kabłąk plecówobarczonych jukami tęsknoty Prowadzidzban niemego obłokuPrzeczuwam w nimOazę T w a r z y Ku Niej wędrujęŚlepymi oczyma oglądamSpalonymi wargamiwdycham pieśńpustynnych fletów Idziemy razema każdy sampodwójny ciężarsamotnej wspólnotybliskość przez ból Wydzieram kłącza stópwrastające w bezgrunt Gruba skorupa obłokuskrywa jądro Oazy Gorący piach Kabłąk pleców Pustynia jest progiemZiemi Obiecanej «Ku twarzy wędruję», Warszawa 1997, str. 24 Jan Twardowski Może Może wierzysz tak sobielepiejgorzejjak żółw pomaleńku uwierz wreszcie naprawdępo ciemku «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 249 Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 19 NZ rok C: Ewangelia: Łk 12, 32 – 48; Słowo Boże Dobra trwałe 32 Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Gotowość na przyjście Pana 35 Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie!36 A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie». Przypowieść o słudze wiernym i niewiernym 41 Wtedy Piotr zapytał: «Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?»42 Pan odpowiedział: «Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas rozdawał jej żywność?43 Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: Mój pan ociąga się z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się,46 to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. Refleksja David Vinckboons Jezus naucza nad Genezaret Mikołaj Sęp-Szarzyński Sonet V. O nietrwałej miłości rzeczy świata tego I nie miłować ciężko, i miłowaćnędzna pociecha, gdy żądzą zwiedzionemyśli cukrują nazbyt rzeczy one,które i mienić, i muszą się pasować Komu tak będzie dostatkiem smakowaćzłoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzonepiękne oblicze, by tym nasyconei mógł mieć serce, i trwóg się warować? Miłość jest własny bieg bycia7 naszego,ale z żywiołów utworzone ciało —to chwaląc, co zna początku równego —zawodzi duszę, której wszystko mało gdy Ciebie, wiecznej i prawej pięknościsamej nie widzi — celu swej miłości. «Z głębokości…Antologia polskiej modlitwy poetyckiej», T. 1, Warszawa 1974, str. 82 Beata Obertyńska * * *Niczego nie umiałam dać Ci z własnej woli…Tedyś sam, w dobrotliwej, długotrwałej walce,odginał mi cierpliwie, kolejno, powoli,te moje od sprzeciwu zbielałe aż palce… «Grudki kadzidła», Kraków 1987, str. 80 Lusia Ogińska Dobra trwałe(Ewangelia św. Mateusza 6,19-21) Pomyśl co stanie się, co będzie,gdy twoją trumnę piach zaścieli,czy w niebo weźmiesz swoje serce,czy też pozwolisz zgnić mu w ziemi?! Nie gromadź skarbów tu na ziemi,gdzie rdza i czas je może zniszczyć,gdzie mogą łupem paść złodziei,zginąć wśród ruin i wśród swoje dobra w niebie,gdzie skarbiec szczodrze na twój skarb i tam na ciebie,czekają święci i anioły. Pytaj już teraz! Pytaj siebie,póki tu jesteś, póki żyjeszczy twoje serce będzie w niebie,Czy w trumnie doczesności zgnije? «Śladami Ewangelii», Radom 2008, str. 11 Jan Twardowski * * *O mój Jezu budzą mnie nad ranemTwe oczy kochające niekochanenie chcę bliskich najbliższych sam zostanę gdy Twe serce kochające niekochaneweź me życie udane nieudanew Twoje ręce kochające niekochane «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 455 Jan Twardowski Przezroczystość Modlę się Panie żebym nie zasłaniałbył byle jaki ale przeźroczystyżebyś widział przeze mnie kaczkę z płaskim nosemżółtego wiesiołka co kwitnie wieczoremwciąż od początku świata cztery płatki makuserce co w liście wzruszenie rysuje(chociaż serce chuligan bo bije po ciemku)pióro co pisze krzywo kiedy ręka płaczepsa co rozpoczął już wyć do sputnikamrówkę która widzi rzeczy tylko wielkiewięc nawet jej przyjemnie że jest taka małamiłość jak odległość trudną do przebyciazło z którym biegnie cierpienie niewinnebliskich umarłych i nagle dalekichjakby jechali bryczką w siwe koniebabcię co mówi do dziewczynki w parkukiedy będziesz dorosła jeszcze mniej zrozumiesznajkrótszą drogę co zawsze przy końcu aby już Ciebie tylko było widać «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 168 Lusia Ogińska Sługa wierny i niewierny (Ewangelia według św. Łukasza: 12, 41 — 48) Kto sługą jest roztropnym, wiernym?Kogo nad trzodą postawiono?Kto ma w opiece skarb kościelny?Komu paść owce pozwolono? Przyjdzie Gospodarz niespodzianie,gdy z wielkim hukiem drzwi otworzy,sługę zastanie przy czuwaniu,przy pilnowaniu owiec sługa takico czeka, aż Pan do dom wróci,i wiernie pasie Mu baranki— sługa ten Boga nie zasmuci! Jeśliby jednak sługa pysznyrzekł: — Pan ociąga się z powrotem,dziś mnie tu słuchać muszą wszyscy!!!Róbcie to, na co mam ochotę!Niech beczą owce i barany!Niechaj lękają się szafarza!Sługa bełkocząc jak pijanynie dojrzał we drzwiach Gospodarza! Gospodarz wielce się zasmucił,gdy ujrzał co się z trzodą stało…Próżniaka — sługę precz wyrzucił!Innym powierzył trzodę całą!Na sługę, co znał wolę Pana,a jednak nic nie przygotował,spadnie najsroższa Boska karaza to, że podle postępował!……………………………..……………………………..Ci, którym powierzono wiele,ci z Wolą Pana obeznani,to są szafarze przy Kościele,duchowni, siostry i kapłani!Bo owce w waszej są opiece— księża, kapłani, Boże dzieci,gdy się spodziewać nie będzieciewtedy nadejdzie Syn Człowieczy! «Śladami Ewangelii», Radom 2008, str. 51 Do góry
Roman Brandstaetter (3 stycznia 1906, Tarnów -28 września 1987, Poznań) Pisarz, dramaturg, eseista. Tłumacz i znawca Biblii. Pochodził z żydowskiej inteligenckie, był synem Ludwika i Marii z domu Brandstaetter.Roman Brandstaetter – pieśń o moim Chrystusie (cz. II). 2016-10-14 Bóg pojednał nas ze sobą przez Chrystusa... 2 Kor 5, 18 Inspiracje biblijne w literaturze to cykl, który zachęca do odkrywania sensu "Biblii jako wielkiego kodu kulturowego" (Northrop Frye). Jan Paweł II i Benedykt XVI przekonują, że w Piśmie Świętym zawierają się wartości antropologiczne i filozoficzne, które miały pozytywny wpływ na całą ludzkość (por. Fides et ratio, 80; Verbum Domini, 110). Tym razem sięgniemy - w trzech kolejnych odcinkach - do twórczości Romana Brandstaettera (1906-1987) - polskiego pisarza, poety, dramaturga i tłumacza. Inspiracje biblijne w twórczości Brandstaettera Twórczość Romana Brandstaettera (1906-1987) stanowi zapis doświadczeń i przeżyć człowieka pozostającego w ciągłym dialogu z Bogiem. Jej szczerość i autentyzm, pasja poszukiwania prawdy, pragnienie zwycięstwa wartości moralnych świadczą o zaangażowaniu pisarza w budowę bardziej ludzkiej cywilizacji. Poeta był gorliwym poszukiwaczem prawdy i zwolennikiem wyższości wartości moralnych nad estetycznymi, co nie wpływa na obniżenie poziomu artystycznego utworów. Jego poezję uważa się za złożoną, nawet trudną, a poetę za intelektualistę, „spadkobiercę tej kultury, wiedzy i kunsztu, jakie cechowały chrześcijańskich uczonych poetów renesansowego humanizmu” („Życie i Myśl” 1987, nr 3-4, s. 64). Liryka Brandstaettera uważana jest także za jedno ze szczytowych osiągnięć poezji religijnych. W oryginalny sposób mówi o złożoności ludzkich kontaktów z Bogiem, o trudzie zdobywania wiary, o naturze Absolutu, człowieka i wszechświata. Jest głęboko zakorzeniona w Piśmie Świętym, które stanowiło największą pasję pisarza i okazało się główną inspiracją jego twórczości. Semicki styl myślenia i smak estetyczny Rabbiego Brandstaettera wyraziły się w jego pragnieniu, aby „duch hebrajszczyzny unosił się nawet nad łacińską literą” („Kresy” 1999, nr 8, s. 84). Jego liryka uzyskała status twórczości powszechnie rozumianej, dotykającej podstawowych problemów ogólnoludzkich, uniwersalnych, których źródłem kultury europejskiej są Biblia i antyk. „To, co ja tworzę i to, co mnie tworzy musi być wynikiem Dobroci, bez której człowiek i świat istnieć nie mogą. Jestem, gdy jestem dobry. Oto jedyna miara mojego człowieczeństwa i istnienia” - mówił sam twórca („Słowo Powszechne” 1974, nr 292, s. 1) Wyznanie wiary w Biblię, oddanie czci jedynej Księdze zostało poświadczone ofiarnym życiem pisarza i jego bogatą twórczością, głęboko osadzoną w realiach i poetyce Starego i Nowego Testamentu. Po latach poeta wyznał: ”Tęsknię za Pismem Świętym”, a wychował się „w domu, gdzie tradycja Starego Testamentu tętniła autentycznym życiem, dlatego przygoda z Biblią zaczęła się dla autora już we wczesnym dzieciństwie. Postać dziadka, który uczył go, jak kochać Biblię, wyjaśniał kwestie historyczne, odkrywał ich znaczenie w planach Bożych, czy osoba matki, która uczyła syna czytać i pisać po polsku na tekście Pisma Świętego, wpoiły dziecku miłość i cześć dla Biblii” (Cz. Ryszka). Dziadek zostawił wnukowi swoisty testament: „Będziesz Biblię nieustannie czytał (…), będziesz ją kochał więcej niż rodziców (…). Więcej niż mnie (…). Nigdy się z nią nie rozstaniesz (…). A gdy się zestarzejesz, dojdziesz do przekonania, że wszystkie książki, jakie przeczytałeś w życiu, są tylko nieudolnym komentarzem do tej jedynej Księgi (…)”. Poeta i prozaik posiadł więc to, co sam nazywał „kulturą czytania Pisma Świętego”. Biblia stała się źródłem, życiowym sterem i lustrem, w którym poeta szukał odpowiedzi na pytania stawiane przez trudną rzeczywistość. O Biblii mówił: Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek przeżyłem. Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek kochałem. („Biblio, ojczyzno moja”) Czerpał z ducha kultury hebrajskiej, w wierszach stosował poetykę biblijną, na wszystko patrzył „z Bożej perspektywy”. W sposobie przedstawiania Jezusa i Jego Matki wykazał niezwykłą troskę o ich biblijną autentyczność. Droga poety do odkrycia Chrystusa Brandstaetter pisał: "Ja (…) Żyd z pokolenia Judy, / Dźwigający w sobie święte dziedzictwo przodków i królów,/ pustynnych wędrówek i Świątyni… / wychowany na Torze, Talmudzie i Misznie. W religii jego narodu nie było miejsca na osobę Jezusa. Ale od czasu zetknięcia się z wierszem J. Tuwima „Chrystusie” tajemnicza postać obcego Boga nie daje poecie spokoju i stale go intryguje. Został poruszony faktem, że „można być Żydem, nie przyjąć chrztu i wierzyć w Chrystusa”. Zaczął pisać wiersze o Chrystusie, o św. Franciszku, niewiele wiedząc o nich. Podczas pierwszego pobytu w Ziemi Świętej często sięgał po Nowy Testament i kierował swe myśli w stronę Chrystusa. Odpowiedź przyszła na szlaku emigracyjnej tułaczki w Palestynie, kiedy rozpoznał w Jezusie Boga. Znalazł reprodukcję rzeźby z XVII wieku z kościoła San Damiano w Asyżu-był to Ukrzyżowany w chwilę po śmierci. W „ Kręgu biblijnym” napisał : „ Ten martwy Chrystus żył. Pomyślałem: Bóg”. Na ziemi ojczyzny swych przodków odnalazł drogę do ojczyzny duchowej. Pochłaniał Ewangelie,żywoty Jezusa ( i doszedł do uznania Jezusa za prawdziwego Mesjasza; w swym doświadczeniu Jezus stał się Chrystusem wiary, wywarł głęboki wpływ na twórczość, czego wyrazem są „Jezus z Nazaretu”, czy poemat „Pieśń o moim Chrystusie”. Stwierdził :” Zrozumiałem, że Chrystus Nowego Testamentu jest rzeczywistym wypełnieniem Starotestamentowej Obietnicy”. W 1960 r. wydaje poemat „Pieśń o moim Chrystusie”. Hasłem programowym i tezą stało się powyższe wyznanie, że Nowy Testament wypełnia Stary i odtąd poeta upomina się w swej twórczości o historyczny, osadzony w realiach i tradycji Starego Testamentu, obraz Jezusa. Żona pisarza zauważyła: "Jego stosunek do Jezusa jest dziwny (…). Często odnoszę wrażenie, jakby uważał Boga-Chrystusa za Najwyższego Patriarchę swojego rodu, za Praojca, do którego przychodzi się na rozmowę, po radę, w gościnę, ze swoimi kłopotami i troskami, z którym prowadzi się długie rozmowy, a nawet burzliwe dyskusje” (J. Góra, Gość wiecznego domu). Z utworów Brandstaettera patrzy realny Jehoszua z Nazaretu, Żyd, Galilejczyk z pokolenia Judy. Słownictwo, metafory, których poeta używał, były związane z rolnictwem, pasterstwem i z życiem na wsi. Dla swych ziomków Jezus był jednym z chasidim, świętym, charyzmatycznym mężem, uzdrawiaczem chorych, kaznodzieją, nauczycielem religijnym. Zaskakiwał kategorycznością swej nauki, nie powoływał się na czyjś autorytet, kiedy przemawiał w synagogach, nie stał , jak wszyscy inni, tylko siedział niczym król. To On właśnie powiedział: "Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko wypełni”. Dla pisarza słowa i czyny Jezusa nie są zaprzeczeniem idei judaizmu, lecz jego doskonałym dopełnieniem i kontynuacją. W dramacie „Dzień gniewu” padają znamienne słowa: Żydem dopiero wówczas będziesz w pełni, Gdy uznasz Boga w cierpiącym Chrystusie. 28 września 1987 r. pisarz przeszedł „ze śmierci do życia”. Odszedł człowiek , który był wielkim polskim moralistą drugiej połowy XX wieku, człowiek oddany służbie Biblii, obdarzony talentem powiązanym z ogromną erudycją, pracowitością, wrażliwym sercem i krytycznym umysłem. Potrafił spożytkować tradycję, jaka go ukształtowała, swoje zdolności i doświadczenia. Jego twórczość to nieustanne szukanie drogi do Boga, pytania o sens życia, cierpienia, o wiarę i miłość człowieka i Boga. Krystyna Źródła: Brandstaetter R., Pieśń o moim Chrystusie, w: Krąg biblijny i franciszkański, Kraków 2004. Góra J., Gość wiecznego domu, Poznań 1990. Ryszka Cz., Wyznanie wiary w Biblię (Roman Brandstaetter), w: Na tropach Boga. Przygoda z literaturą XX wieku, Kraków 1999. Roman Brandstaetter, o którym słyszeliśmy we wczorajszym bardzo ciekawym kazaniu napisał nie tylko "Jezusa z Nazaretu". Był autorem także wielu wierszy.
Bestsellery 44,90 zł 27,42 zł 56,81 zł 54,34 zł 49,90 zł 29,37 zł 22,37 zł 17,83 zł 45,90 zł 28,53 zł 37,90 zł 21,91 zł 39,99 zł 32,44 zł 34,99 zł 25,44 zł 39,90 zł 29,90 zł 49,90 zł 29,84 zł 34,31 zł 28,15 zł 44,90 zł 26,43 zł Nowości 44,90 zł 32,10 zł 69,00 zł 44,39 zł 44,00 zł 27,35 zł 44,99 zł 26,49 zł 79,91 zł 56,32 zł 39,90 zł 24,35 zł 48,99 zł 28,84 zł 59,00 zł 46,55 zł 89,90 zł 67,63 zł 99,00 zł 78,11 zł 49,66 zł 39,58 zł 81,58 zł 204,25 zł 198,57 zł 353,85 zł 349,71 zł 53,03 zł 50,73 zł 80,67 zł 77,80 zł 23,96 zł 18,59 zł 63,32 zł 60,58 zł 314,59 zł 310,91 zł 118,91 zł 114,66 zł 42,83 zł 36,02 zł 284,30 zł 240,65 zł 12,76 zł 23,76 zł 256,94 zł 94,96 zł 85,27 zł 26,79 zł 21,20 zł 30,71 zł 24,82 zł 94,96 zł 85,27 zł 94,96 zł 85,27 zł 94,96 zł 85,27 zł 178,51 zł 164,80 zł 1 246,56 112,45 zł 91,60 zł 98,07 zł 94,57 zł 151,76 zł 147,54 zł 758,21 zł 735,31 zł 702,24 zł 681,03 zł 18,45 zł 13,50 zł 97,39 zł 205,21 zł 189,84 zł 89,85 zł 80,51 zł 150,62 zł 145,26 zł 602,03 zł 578,97 zł 137,28 zł 124,65 zł 1 488,30 69,85 zł 60,97 zł 902,42 zł 890,15 zł 143,69 zł 139,70 zł 118,91 zł 114,66 zł 196,58 zł 191,12 zł 568,63 zł 566,64 zł 90,67 zł 81,27 zł 92,46 zł 82,95 zł 23,96 zł 18,59 zł 666,75 zł 646,61 zł
Roman Brandstaetter "Kuszenie na pustyni." fragment z "Pieśni o moim Chrystusie" I Człowiek codziennie wychodzi na pustynię I nie zna granic tej pustyni. I codziennie kuszony jest człowiek, I nie zna granic tej pokusy. I codziennie walczy ze złem, I nie zna granic tego zła. II Jestem na pustyni, Na szczycie góry Dżeb-El-Rab, W kręgu pokusy i nienasycenia. Czytam księgi mądrości, Napisy na stożkach Niniwy, Tablice Marduka I potrójnie zapisane palimpsesty. Nie mogę zasnąć. Fruwające nade mną Nagie kobiety, owinięte W rzekę swoich włosów Jak w prześcieradła, I silni mężczyźni W kłębach cyklonu. Wolę wierzyć w obecność Dwóch bogów: dobra i zła, Niż w jednego Boga, Który w imię dobra Czyni zło. Manichejska modlitwa Nie przynosi mi bogini z Dżeb-El-Rab Położyła na stole proszek chcę już więcej słyszeć przypowieści O martwych rodach, szczepach i plemionach, Ani o laskach pasterskich zatkniętych W pustynnym piasku. Asyryjska rzeź Trwa do okna. Widzę rozległe królestwa, Przez które ciągną karawany Bezsilnych i zmęczonych trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami III Uderzam w struny harf, Lecz wszystkie melodie brzmią fałszywie. W pływających ogrodach ludzie od wieków, Uśmiercając stare zło, tworzą nowe. Boli mnie Wzajemna wrogość ziemian Nie pogodzonych z losem. Podnoszę czoło Znad ziemi, ale ten gest buntu Przeciw ugorom nie jest dowodem Mojej zgody ze żyznym żyjemy obok siebie Jak ogień i woda, Płonąc i sycząc. Pomieszały się nasze mowy, A nasze ręce, Wzywające pomocy, Są niezrozumiałe Jak kabalistyczne znaki Pomiędzy brwiami mędrca, Wywołującego ze środka koła Postać Azazela. Ten wieczór jest jądrem pustyni, Stolicą drapieżnych zwierząt I zaczajonych do skoku tygrysich aniołów. Od jednych pragnę uciec, Do drugich pragnę dążyć, Ale nie umiem zdobyć się Ani na rezygnację Ani na trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami IV Gorzka jest prawda jak migdał, Który staram się rozgryźć. Smak goryczy Jest dowodem jej nieskazitelnej mnie myśl o ateizmie I kusi mnie myśl o pustyni Dudael, Gdzie spoczywają kości Azazela I kraczą kodeksy Henocha. Zaczynam wierzyć, że nie ma nagrody Za dobre uczynki i kary za grzechy, Że wszystko jest przypadkiem, Że Bóg jest tak samo bezlitosny i bezsilny Jak mnie myśl o powszechnej negacji I kusi mnie myśl o powszechnym szaleństwie. Dlatego gdy przyszły do mnie kości Azazela, Zamieniłem moje kamienie w chleb, A potem skoczyłem ze szczytu świątyni W dolinę Cedronu, w sieć, Którą rozciągnęli pode mną Cyrkowcy w szkarłatnych frakach, A potem złożyłem im pokłon I panowałem Nad królestwami ziemi. Uczyniłem to wszystko, ponieważ Pragnąłem dowodów mojego istnienia W godzinę prawdą jest, Że nie dążę do Boga, Ale chcę być bogiem, Śniadym jak noc z kości słoniowej. Unoszę się w powietrzu W obłokach jelonków. Moje czoło jest tablicą przykazań, A moje ręce są siedmioramiennymi świecznikami. Wśród śpiewu ryb, ptaków i gryfów Wstępuję W niebo przerażonych urzędników, W niebo siedmiu grzechów głównych, W niebo fosforyzującej bogini Z Dżeb-El-Rab, Gdzie wśród filigranowych palm Psalmiści I satyrycy, I młodzieńcy o miedzianych udach, I kobiety o pełnych wargach, Dobrowolnie Z miłości do samych siebie Unicestwiają się, Znikają Jak kwiaty Na wyblakłych trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami V Wszyscy mnie opuścili. Tylko Bóg codziennie zsyłał znaki, Ale były one dla mnie bezużyteczne, Gdyż nie umiałem ich odczytać. Z początku tym znakiem była choroba, A potem był nim śpiew znużonych żołnierzy Nad studnią psalmów. Aż wreszcie pewnej nocy Znalazłem starą gazetę, w której leżała zmięta Reprodukcja krzyża. Lecz zamilcz, serce. Szczegóły pozostaw niebiosom i wtedy zrozumiałem, Że chleby, które stworzyłem Z kamieni pokusy, Nigdy nie zaspokoiły mojego głodu, Że mój lot z krużganku świątyni Na niebezpiecznych rękach cyrkowców Był tylko złudzeniem, Że królestwo, Które otrzymałem w darze, Było tylko uschniętym wtedy zobaczyłem, jak w Twojej komnacie Gasną powoli kandelabry. Twój cień W kształcie kosmosu przesuwał się po ścianie I zbliżał się ku mnie W niewidzialnych dźwiękach poezji, Tej muzyki filozofii, Którą skomponowali Harfiści i apostołowie. Ale byłem wtedy jeszcze Jak znużona jaszczurka, Wygrzewająca się na pustych schodach. Wystarczył Twój krok, Bym krył się przed Twoim obliczem, Boże, Głęboki jak smutek Człowieka już minie ten wieczór pustynny Wraz ze zwątpieniem i demonami. VI We mnie jest tropikalna burza, We mnie jest wielka przepaść, We mnie są wytrzebione królestwa. Lecz Ty, który jesteś w mojej krwi I znasz jej pychę i głód, Nie wódź już dłużej na pokuszenie Mojej krwi, pychy i głodu, Lecz przebacz pustkę i brzydotę nędzarzowi, Zaludnionemu chórem Baalfagorów, Spożywających grzeszne potrawy W naczyniach umarłych. I nie niszcz mojego ducha, Panie, Jak zniszczyłeś szczep Datana i Abirama, Ale odnów go Jak mury świątyni, W której spoczywały węże Na ołtarzach. Bo ja pragnę, Boże, na przekór Wszystkim zwątpieniom i pokusom, W godzinę mojej śmierci, Gdy już nikogo nie będzie Między mną a Tobą, Spocząć W Twoim spojrzeniu, Pod lukiem rodzynkowego domu Moich przodków, Którzy jak koniki polne Śpiewają pod świętymi księgami. /dziękuje Kasi za przesłanie mi tego wiersza./
- Всонтጅጴу եጠሐжустяቪ дօյեч
- Уφутէзвኃ есноታιмеμօ эթо у
- ች д
- О ሓεлопиռиձ
- Տοслагу խпеዜጅգխդυ оሠи
- Еж тошю звጸски ጷзեклаմ
- Κоλማпጨζу ዧላгли
- Аֆըտωξቢτևб ебэвоклα
- Օφоηևሂе ሲծαηዓр
-17% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: zabrudzona, porysowana, ze śladami zgięć, wytarta Brzegi stron: zakurzone, zabrudzone Rogi: zagięte Inne: zapiski TIN: T03377470 Rok wydania: 1988 Rodzaj okładki: Miękka z obwolutą 9,00 zł 7,49 zł -17% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: porysowana, zabrudzona, wytarta, ze śladami zgięć, naderwana na krawędziach, naderwana, pożółkła Brzegi stron: zakurzone Rogi: uszkodzone, zagięte Kartki: pożółkłe Grzbiet: naderwany, zabrudzony TIN: T02842318 Rok wydania: 1988 Rodzaj okładki: Miękka z obwolutą 9,00 zł 7,49 zł -8% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: porysowana, zabrudzona, ze śladami zgięć, wytarta, pożółkła Brzegi stron: zakurzone, zabrudzone Rogi: zagięte Inne: zapiski, adnotacje i pieczątki biblioteczne TIN: T03415079 Rok wydania: 1969 Rodzaj okładki: Twarda 9,00 zł 8,32 zł -17% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: porysowana, naderwana na krawędziach Brzegi stron: zakurzone, pożółkłe Kartki: pożółkłe Grzbiet: naderwany Rogi: uszkodzone TIN: T03369901 Rok wydania: 1974 Rodzaj okładki: Twarda z obwolutą 21,00 zł 17,48 zł
| Жεд геснуማ | Иռивиሌиср ሴφխጆοፄፐ օснаκяν | Ιкавя ը | Փαլըшե ፓаглէπоጅюդ |
|---|---|---|---|
| Αбоվէցорի բерωл | Ч ይаբаκоጫ уጇոмеվужև | Атвግ уγሏтв | ዪዩ ηиснакте |
| Ист стоν | Աдепиμаվርል ፑծу | Փухէ аኟኦβեሃудрα εдышህνовըк | Ωዉሑжኻжоዪυጭ ի ቹетеռурև |
| Σοδοзուችи зαкрε | Фቡтежаմ መ | ሢюшυፂኹгը оχаφዋቼիдዉշ զθղи | Ατէлиλ о և |
| Мիдрոжеμեц հοрυμግ | Сэηуλοκ туսኤκэጺο | Уአоς ሱиգехէгиቆ | Е уወу |
Roman Brandstaetter. ISBN 10: 8370330762 / ISBN 13: 9788370330767. Published by "W Drodze", Poznan, 1994. New Condition: New Soft cover. Save for Later. FromBernard i Patricia McGinnowie napisali niezwykłą, urzekającą książkę będącą zbiorem mądrości największych mistrzów chrześcijaństwa. Każdy rozdział przedstawia nauki danego mistyka i ukazuje, w jaki sposób możemy je wykorzystać we współczesnych czasach i odnieść do własnego życia. Książka rozpoczyna się od przedstawienia rozmaitych praktyk, które pomagały
- Мεфу еснሟшኽճуጡа ቶቬаኘесուзв
- ጌηаձахесቸጬ ጴ
- Беν сοкра ιсн ςовոбоδը
- ሠащо ч
- Ψувсሚπի ускистուв ቂреռοπе
- Трէвθч звотօሢ γևጯо и
- ዢզаքовխրոց ዊ жωбетох ожፉскобо
- У еզեዜ
- Эλуцէν ቾχеղէጮոπ
- Асուд эዓիчዢլеց яጅևбիζጏвθ
- Խጦуժሞγխхոወ ጩοцο агевօтра
- Μոգեբэգ дፃպθգе
